Zamansızlıklardan...

Bir bilsen içimde kopan fırtınaları..
Bir bilsen yetemediklerimi, yetişemediklerimi..
Yalnızlıklar ömür boyu bırakmazmış insanın yakasını..
Kimi, neyi olursa olsun insanın, o hep yalnızmış aslında..
Doğarken de yalnızmış insan, ölürken de..
Ve biliyor musun, sana söyleyemedim ama,
Yaşarken de..

Sen hiç biliyor musun?
Ben kendimi çok sevmiyorum, yaptıklarımın da doğruluğu konusunda endişelerim var..
Yapacaklarım için ise sadece dua edebiliyorum...
Yani kendime bile yabancıyım aslında..
Kendimden bile uzak..
Kendime bile kırgın..
Kendimden bile yorgun..

Bilemezsin..
Benim sana hiç anlatamadığım ne sırlarım,
Yüreğimi yırtan ne adi sancılarım var,
Gözlerimi her defasında kanatan hüzünlerim,
Çaresizliğe bürünmüş umut kırıklarım,
Ve daha yaşanamadan yarım kalmış kimsesiz hayallerim var..

Yitiklerim, yitirdiklerim, yıkılmışlıklarım var..
Gözlerinin gözlerime değdiği derin ıssızlığım,
Ah bilmiyorsun ki en çok da sensizliğim,
Ne çok sensizlikle yağmalanmış sessizliğim var..
Bir bilsen sana dair ne çok imkansızlığım var..


Bir bilsen ah..
Ne boynu bükülmüşlüklerim,
Büyütülmeyen ne çocukluk aşklarım,
Koyu karanlıkta biçare kalmışlıklarım var..
Dört duvarlar arasında ne suskun haykırışlarım,
Acılara perçinlenmiş, feri solgun bakışlarım var!
Saçları şefkatten mahrum, hiç okşanmamış bezgin çocukluğum,
Çocuk kalbi katledilerek parçalanmış yaşanamamış gençliğim var...

Bir bilsen ne çok istedim seni,
Ne çok boynuna atlayıp sarılmak..
Ne çok sığınmak kollarına..
Öyle kimsesizim ki bir sarsan şimdi beni...

İnan bilsen hayallerimi en çok bana ağlardın,
Ve bir daha hiç böyle sevilemeyeceğine...


................................zamansızlıklardan!