Geriye Kalan..

//Eylül sardı beni;

"Oysa olmalıydın şimdi yanımda..

Sıkıca sarılıp sana sıcacık düşlere kapılmalıydım kollarında.. "

Diye geçiriyordu aklından Kadın..

Tam o sırada alaycı bir tavırla;

-Neden? diye haykırdı adam!

-Neden böyle mutsuzsun ki? anlayamıyorum! diye ekledi..

-....!

Sadece sustu kadın, feri sönmüş bakışlarını ellerinden çekip perdesi yarı aralık pencereden bulutsuz gökyüzüne çevirdi..

Susmak batıyordu ciğerlerine ama mecali de kalmamıştı artık konuşmaya..

Hem konuşsa ne diyecekti ki?

"Sadece sevilmeyi bekledim bunca zaman!" Dese anlayabilecek miydi adam?

Oysa solan bakışlarından, sessizleşen tebessümlerindem, yok olan ışığından anlamalıydı adam..

O'nu nasıl yavaş yavaş tükettiğini, yaşam sevincini nasıl katlettiğini göremedikten sonra Kadın daha ne söyleyebilirdi?

Artık iflah olmayan bir hazan mevsimiydi kadın..

Solmuştu tüm çiçekleri, kurumuş ve çatlamıştı toprakları..

Tarihine hüzün lekesi bulanmıştı bir kere..

Gökkuşağı solmuş, ellerinde sadece grinin tonları kalmıştı..

Anlamayacaktı hiç bir vakit adam..

Kadın için artık çok geçti..

Çaresizlik hastalığına tutulmuş, ölmek için gün sayan bir ceset kalmıştı geriye..

Dokun yaralarıma, artık tek çarem sensin anlasana!

Yavaş yavaş eksiliyorum benliğimden,

Bittiğimde göreceksin!

Benden geriye bir tek "Sen" kalacak..