Bir gün dedim..
Kim bilir kaç gün hep "bir gün" dedim..
Bir'i birle belki de bin ettim..
İçimde kendime dair ne varsa yerle yeksan edip, yok ettim!
Sönmedim ama yanmıyorum..
Dinmedim ama yağmıyorum...
Gülmedim ama ağlamıyorum..
Yok olmadım ama "VAR" da değilim..
Bir hiçlik içerisinde benliğimi yitirdim..
Bana ne dair ne var diye sorarsan,
Bazen hayallerim, bazen hayat gailesi, bazen hüzün..
Çoğunlukla bir umutsuzluk girdabında debeleniyorum..
Dedim ya hep "bir gün"ün ufuğunda şafağa gebeyim..
Ummuyorum aslında artık "bir günleri" ama unutmuyorum da..
İşte böyle garip, saçma sapan bir yerlerdeyim..
ah ah o bir gün'ün ardına sakladıklarımız. umut edip beklediklerimiz...
YanıtlaSilHiç bitmeyen bir yolculuk bu 'bir gün'.. Hayal etmek kolay ama insan öyle bir varlık ki hayal edip ulaşamadığında kendini tüketiyor...
SilVarlığımızın en güzel ama aynı zamanda en acıtan oluşu bu 'bir gün'e dair hayallerimiz.
Arafta kalmak, iyi bilirim..
YanıtlaSilİnsanı yavaş yavaş tüketiyor lakin bir türlü bitirmiyor... Yokluğa doğru kanata kanata hep eksiltiyor ama bir türlü bitmiyorsun..
SilMerhabalar.
YanıtlaSilSöz konusu o bir günlere ancak sabırla kavuşulur. Kısacası sabretmekten ve sabırlı olmaktan başka çare yoktur.
Kaleminize, emeğinize ve gönlünüze sağlıklar dilerim.
Ben de sizi blog sayfamdaki paylaşımlara göz atmaya beklerim. Kendinizi yorum yazmak zorunda hissetmeyin.
Selam ve saygılarımla.
O bir günü hepimiz bekliyoruz sanırım. Ama hepimizin o bir günden anladığı farklı oluyor.
YanıtlaSil