-Şıp, Şıp, Şıp.. Hüznün çığırtkan Sesi '2'

Onun kara mahzeni yosun tutmuş kalbiydi..

-Şıp, şıp, şıp..

Sussana sende bir, çaresizim anlasana hala benden istediğin nedir!
Söylenirken uykusuz ve birazda susuz elleri kömür karasına bulanmış zemine gitti..
Ah kahretsin yine vefasız uğruna anlamadan gözlerinden bir sel heba etti..

-Evet şıp şıp şıp..
-Sussana artık kalbi oyulmuş aptal aşık!
-Şıp...
-Yeter dedim! YETER! sus artık !

Beni delecek karanlıkları çalkalayan bu tiz sesin, senden damlayan her şıp yüreğime çelme takıyor biraz daha!
Sussana artık, sus bari eskittiğin yıllarım, kahrettiğin anılarım hatırına!
Gülüşlerini yitirdiğin koyu düşlerin hatırına..
Ah bu yoz olmuşluk, ah bu toza karışıp yok olmuşluk..
Sessizliği telkin ediyor ruhuma, ölümün masum susmuşluğu ne kadar çekici geliyor şimdi tüm vücuduma!

-Şıp mı?
-Hala mı?

Gitti işte zamanlar öncesiydi ve her şey bitti işte gün yine bu gün..
Kara gecenin karanlık zindanlarında bir o kararmışlığa bir bu sararmışlığa çarpıp durma yürek!
Biliyorum seni bu bedenden sinsice çalınman gibi kesip, kanata kanata yontmam gerek!

Avuçlarından sızan hicranların, kayıp kentlere bulaşan yalnızlığın artık seni de teskin etmeyecek!
Kuytulara sığınmış mezar yürekler bil ki çoktan oldu ecelin, ah aşk artık ruhunda bir daha dirilmeyecek!
Söndü gün ışıkların, belki güneş erken battı belki seni de bu karanlık dehlizler böyle derinden ağlattı!
Bil ve anla artık giden bir daha geri gelmeyecek!