Çocuk..!

Duvarlarımın dizdar rengi solmuş,
Bir başka yakıyor içimi, lütfen kaybettiklerimi geri verin.
Sarmıyor şarkılar bu gün beni, tatmin olmuyor zavallı yüreğim!
Isıtmıyor ruhumu sevdalar, kederim bir başka derin..
Uzaklarım yakın oluyor, karma karışığım ve yakınlarım uzak..
Ne yer yüzü yetiyor bana bu dem, ne de göklere sığabiliyorum...
Tenim ürperiyor, yıkılıyor bir bir tüm direnişlerim...
Aciz kalan nefesim kesiliyor kaybettiğim yollarıma...
Tükettiğim dünlerim, alıp gidiyor yarınlarımı,
Soluk soluğa yarım yamalak heycanlarım,
Sığmıyor gözyaşlarıma!
Sevdalar fırlatılmış solgun gönlümde darma dağın...
Kurumuş topraklarım artık büyütemiyor tek bir çiçek...
İçimdekinin tarifi mümkün değil, bir adı yok, tadı ise acı..
Hüznümü yasladım baharlara,
Umutlarımı bağladım kavak yellerine..
Yarım bir sigara dumanıyla tüketiyorum hayallerimi...
Her ciğerime çekişimde, ölüm bir adım daha yakalıyor ellerimden..
Şimdi umutlarım köprü altı..
Ellerini açmış dilenmeye mahkum edilmişim kaldırımlarda..
Şimdi ben savunmasız, kimsesiz, çaresiz küçük bir çocuk,
Sessizlik daha bir sinsi sokuluyor bu gün varlığıma,
Yokluğun daha bir dokunuyor kanıma!
...
Kırıldım, tamirim mümkün değil...