Bir Gariptir Bu Hayat.. (DİKKAT: AŞIRI DOZ HÜZÜN!)

Bir blog okudum bir kaç dakika önce, zaten hüzünlü bir yapım vardır bilen bilir ama insanların hüzünleri de beni oldukça etkiler.
Sağolsun blog sahibinin acısınıda içimde hissettim..
Postun içeriği "başka biri ile evlenecek eski ama bir türlü unutulamayan sevgilinin acısı" idi..
Yine hüzünlendim..


BİLİRİM..

Ne zordur değil mi ilk başlarda yokluğu?
Ne acıdır gözleri başkasının gözlerine bakacak,
Teni başkasının kokusuna bulanacak..
Senin gözünün nuru, kalbinin tek hükümdarı bir başkasının tahtına kurulacak..

Evet çok zordur bilirim..

İnsanın nefesi tıkanır gibi olur, soluk alıp verirsin ama içine çektiğin oksijen ciğerlerini havalandırmak için yetmez asla bilirim..

Yüreğin sıkışır, hani bir tabir vardır ya "SOL YAN" diye, iste o sol yan sanki çatlayacak gibi acıtır insanı.
Bir şey vardır orada, sanki can çekişen bir kuş misali kıvranır, çırpınır durur o şey "SOL YAN" da..

Adına hayat konmuş olan bilinç tükenir gözlerinin boşluklarında,
Varlığın yokluklara karışır, bilinmezlerde kaybolur sesin..
Artık hiç bir şey fark etmez, gün ne gecedir ne gündüz..
Hava ne soğuktur, ne sıcak..
Mevsim ne yazdır ne de güz!

Her şey rengini yitirmiştir artık senin için...
Tuhaftır ama o kadar da gerçektir zira gözlerinin irislerine yansıyan her aura, her görüntü flu ve gridir artık..
Ve her ses sanki çok uzaklardan yankılanarak ekolanır duyularına..
Kulağına yankılanan kelimeleri duyarsın aslında, bilirsin ama anlayamazsın artık..
Zaten umrunda da değildir hiç bir şey!

Yemek denen şey artık sadece bir gerekliliktir ayakta durabilmek için, senin için bir önemi yoktur da ama sırf aileni ve arkadaşlarını susturabilmek amacıyla zorla yutarsın bir iki lokmayı...
Boğazından aşağı inen her lokma sanki binlerce iğnenin sırt sırta vermesiyle oluşmuş bir top misali, çize çize, canını yaka yaka, kanata kanata iner miğdene..

O lokma bile sevdiğini hatırlatır sana..

Hatta en alakasız şey, yolda gördüğün bir çöp bile onu anımsatır ve hatırlatır..
Kulakların uğuldamaya, miğden bulanmaya, vücudunda ki direnç kırılmaya başlar o an!
Oracıkta tutunacak bir şey, yaslanacak bir duvar ararsın ve ne kadar kırpsanda gözlerini yine de mani olmazsın damla damla akan acıya..
Biraz sonra artık farkında bile olmazsın sokak ortasında olduğunun, oturur yere hıçkıra hıçkıra ağlarsın..


Onunla kurduğun hayaller, ona bağladığın ümitler gelir oturur aklının baş kösesine..
Silmek istersin, unutmak..
Hani kumandayı alıp değiştirdiğin kanal gibi değiştirmek o görüntüleri...
Ama mümkün olmaz, izlemiş olduğun bir filmi tekrar tekrar izlemek gibi...
Döner durur o anılar beyninde..

Bilirim...

Hayat ve yaşam alınmış ellerinden gibi hissedersin..
Cansız bir vücut vardır sana geriye kalan..
Ölmek istersin her defasında,
ALLAH'a yalvarırsın ellerin semada her gece sabaha kadar gözünü bile kırpmadan!!!
Ne olursun al canımı diye..!
Dayanamıyorum artık dersin..
Canım yanıyor dersin..
Evet ölmek istersin defalarca ama ölemezsin..
Bitsin dersin bu acı ama çeke çeke bitiremezsin..

Bazen paslı bıçakları dayarsın bileğine..
Gözlerinden akarken damla damla yaşlar, ölümün nefesini hissedersin ensende..
Bazen de zaten durmayan baş ağrılarını top yekün dindirmek için alırsın bir kutu ilacı ellerine..
Tamam dersin! Bu defa Tamam!!!
Artık ölüm belirmeye başlamıştır yüreğinde!
Bıçak acı acı keser tenini damlamaya başlar kanlar, bir bir yutarken boğazında takılır kalır haplar!
Çünkü o an, o an gözlerinde belirir evladının acısına dayanamayan annenin susup kalan görüntüsü,
Çünkü o an aklına gelir annen ve baban..
Ve aklına gelir o an da seni yaradan..!!
İşte o an daha bir acıtır seni bu hatan..

Bilirim..

Bilirim içinde bir yara vardır durmadan kanayan..

Bilirim.. Ne kadar istesen de artık iyileşemezsin..

Ne kadar gülsen de aslında hep hüzündür gözlerinden yansıyan!