Öyle ya da Böyle Kaybedişler..

Hayat kendi çapında her hangi bir film sahnesinden devşirme bir girdabın içinde kendi kendini itekleyerek ilerliyor..

İnsan oğlu işte..

Zaman zaman yüzümüze tebessüm kondurup umutsuz ama güzel hayallere dalıveriyoruz.. Sonra yüreğimizden kopan "Ah keşke"ler inanılmaz bir hızla izliyor hayalimizde ki güzelliğin kırık bir cam misali tuz buz oluşunun ardından..
Boşluklar, handikaplar, fırtınalar etrafımızda aptalca kuyruğunu kovalayıp duran bir köpek gibi durmadan dönüyor, dönüyor, dönüyor..
Başımızı da döndürüyor bu  anlamsız kovalamaca, kaybediveriyoruz bin bir haritaya çizilmiş izlerin gün gibi ortada olduğu yolumuzu..
Nadiren bu kaybolan yolların sonu gül bahçelerine çıksa da çoğunlukla gayya derelerinde şekilsiz ve tarifsiz yıkılışlar, acılar çekerken buluyoruz kendimizi..
Kimi zaman öylesine yenik, öylesine çaresiz bakarken geleceğimize sam yelini andıran bir esintiye kapılıp "evet işte mutlu oldum!" diyoruz ama her defasında içimizi biraz daha acıtan, bizi biraz daha umutsuzluğa sürükleyen acı bir tokatla kendimize geliyoruz ve esinti yüzümüzü yalayıp geçiyor..
Elimizde yine çaresizlik ve ağzımızda buruk bir tat, gözlerimizde ise hüzünlü bakışlar kalakalıyoruz öylece..

Yalnız, kimsesiz ve çaresiz...

Ve sam yelinin ardında ise teninde kızarıklar oluşmuş iç burkan bir mutsuzluk mirasımız oluveriyor.

Çoğu zaman umut eder insan, gözlerini kapar ve diler..
Dilekler bazen gerçek olur ama çoğu zaman olmaz. Yine de bin tanenin içinde gerçekleşmiş olan iki dileğe umutla sarılır olumsuzlukları elimizin tersiyle itip görmezden gelmeye çalışırız..
Hayalciyiz işte gerçekleri biliriz ama bir türlü kabul edemeyiz..
Ve son yine hüsran, yine hüsran..
Kaybederiz her zaman ki gibi, dizleri yamalı çocukluğumuz gelir oturur kucağımıza gözünde yaşlar..
Acırız o çocuğun masumluğuna aynı zaman da kinleniriz gerçekleşmeyen umutlara, gelmeyen güzel günlere..
Küseriz her şeye, kırılır kalbimiz ama dünyanın umurunda bile olmayız..
Bunu bilmek daha da acıtır canımızı, daha bir köhne umutsuzluğa sığınırız..
Ama film tekrar başa saracak, insanoğlu geçtiği aynı umut ve umutsuzluk bulmacasında tekrar kaybolacak ve kendini yine aynı acı sonda bulacaktır!!!
Hep aynı hataları yapıyor, ders aldık sanıyoruz!
Ama her defasında sınıfta kalıyoruz!

Ve her defasında onulmaz acılar çekeriz ama yılmadan ayn hataları tekrar, tekrar yaparız..

Akıllanmayız, uslanmayız ve akıllanamayacağız: çünkü insanız!!!