Ey Hayat..

Düşünüyorum da hayat bana bu aralar çok cömert davranıyor..
İstediklerim ufak tefek aksaklıklara uğrasa da yine de bir biri ardınca oluyor..
Aslında rabbime sonsuz kere müteşekkirim..
Teşekkür ederim rabbim, bana yaptığın iyiliklere, verdiklerine sonsuz kere şükürler olsun..
Ama ben acaba bu hediyelerin karşılığını ne kadar verebiliyorum ona diye merak ediyorum?
Aslında beni çok mutlu edecek şeyler olmasına rağmen hala neden böyle mutsuz ve huzursuz hissediyorum bilmiyorum..
Kızıyorum kendime, hayallerime..

Ey hayat!
Ne kadar benden düşersin ve ben ne kadar sendeyim..
Umut ya da hayal ettirdiklerin aslında verdiğin hediyeler midir?
Yoksa sinsi birer işkence mi?
Bilmiyorum..
Seni yaşıyorum umarsızca,
Bazen dudaklarımda buruk bir tebessüm,
Bazen gözlerimde yaş..
Yaşıyorum, ama sadece yaşıyorum..