Ölüşlerden...

Bak biraz önce daha iki hafta önce önümde canlı kanlı duran adamın kendini astığını öğrendim..

Öyle ki daha dün hakkında vay akıllı diye düşündüğüm adamın cesedinin on yedi gün boyunca bir ormanda, yaprakları dökülen bir ağacın tepesinde asılı kaldığını öğrendim..
Ben ne düşündüm o ne yaşamıştı oysa..
Onu daha hiç tanımadan ne hükümler vermiştim hakkında..
Nasıl ezildi kim bilir...?
Üşüdü mü cesedi, çürürken hangi bakışlar şahit oldu..
Üstelik ben onun en son konuştuğu, dinlediği insanlardan biriydim...
Hatta öyle ki onun için çok kıymetli olduğunu bilmediğim son saatlerinden uzunca çaldım..
Saçma sapan dünya maddesi hakkında anlattım, eğitimler verdim..
Bilemedim..

Şimdi öyle boş geliyor ki hayat bana...

Sevgili kendim;

Üzgünüm..
Özür diliyorum senden, sana yaptığım bu eziyet için gerçekten üzgünüm..
Elimde olmadı hiç bir zaman inan..
Hep istediğim küçük mutluluklardı..
Olmadı..
Payıma düşen nedense hep hazan oldu..
Hep hüzün açtı çiçeklerim..
Hep yaprak döktü umutlarım, hep başka baharlara ertelendim..
Şimdi acıyorsun, kanıyorsun benim yüzümden, özür dilerim..
Çok diledim gerçekten..
Senin için yani kendim için...
Mucizeler, umutlar, tebessümler..
Hepsinden avuç avuç diledim..
Hep pamuk ipliğine bağladım seni,
Ben insanlara çok güvendim..
Korkak olduklarını, yalancı olduklarını aslında hep öğretildim,
Defalarca aldatıldım ama yine de inanmak istedim..
Bu kadar adi olduklarına inanmak istemedim..
Yaşayabilmek için umutlara, inanmaya ihtiyacım vardı!
Şimdi ise tükettim seni,
Şimdi işte tükendiğim yerdeyim..

Özür dilerim kendim..
Seni bu kadar acıttığım ve yokluklarda böylesine kanattığım için özür dilerim..



21.10.2014
Nerden diyeyim?
Kayboluşlardan mı?
Çöküşlerden mi?


En iyisini buldum bak!
ÖLÜŞLERDEN.....