Yolsuz Hikayeler..

Her sabah beynimden binlerce düşünce geçer.. Özellikle araba kullanırken ya da otobüse bindiğimde.. Kendi kendime kaldığım her anı değerlendiririm elimde olmadan... Ne hikayeler kurgulanır kafamda huzura ve umutlara dair..

ben kendi hayallerimin mağrur ve gururlu baş rolünü ustalıkla oynarım her sabah ya bir bir otobüs köşesinde ama genellikle trafik çilesinde..

İstisnasız her sabah seneryomun ucu açıktır ve nereye varacağını bilmeden kendiliğinden canlanır film..

Her defasında söylenemeyen, yarım kalmış cümleler tamamlanır sükût içerisinde dokunulamayan vücutlara dokunulur, öpülemeyen dudaklara doyulur bu hayallerde.. Velhasıl özlemine dem vurulan ne varsa her sabah demlenir bu hayal vaktinde ve kana kana ama yüreği kanata kanata içilir..

Yağmur varsa dışarı da gönlümün mabedine güneş açtırılır, bazen yağmurun altında sırılsıklam olmanın tadına varılır bilinmezlerle el ele..

Düştür işte çoğunlukla gerçeğin acılığına düşülür sonunda..

Ama yine de vazgeçemez gönül bu yoksunlukta, deli hayallerin ihtişamına kapılmaktan..

Her sabah varır aslında yolum imkânsızlıklara, bir yumru mesken tutar göğsümün orta yerinde..
Kaderin kaçınılmaz patikalarında yalın ayak ilerlerken ayaklarıma batanlar canımı yakar da yine  de vazgeçilmezliğin çaresizliğini yaşarım...

Her kaybettiğim saniyenin hesabını sorar bünyem huzurdan yoksun yarınlarıma.. Yaşanmışlıklarıma özlem kaçınılmazdır ama yaşanamayanlara özlemime şaşırırım genellikle...

Düşünsenize yaşayamadıklarıma ya da başka bir deyişle asla yaşamayacaklarıma hasret büyütürüm..

İşte böyledir her sabah benim bünyemde..

Her sabah çıkmaz bir yola sapar yolumu kaybederim düşüncelerde...