ANLAYAN'a AYNa..

Bazen hayat telaşesinden başımı kaldırıp nefes almak için geri çektiğimde kendimi, donu veriyor zaman etrafımda..
Ben olduğum yere çivilenmiş öylece dururken, benden geriye kalan her şey gelip geçiyor..

Kimi yeni icatlar bulmanın peşinde, kimi bu günün ekmeğini çıkarıp yavrularına götürme gayesinde..
Kimi birini daha dolandırayım kendi aç karnımı haramla doldurayım düşüncesinde..
Kimi de acaba bu gün hiç kul hakkı yedim mi endişesinde..

Zaman geçmiyor ki, teknoloji dediğimiz makinavari aletler günümüzü daha da kısaltmasın..
Yollar kısaldıkça yolculuklar kısalıyor, yolculuklar kısaldıkça mesafeler daralıyor..
Bir bakmışız dünyanın diğer ucu en fazla iki günlük yol, sürmüyor bile, çoktan bitiyor iki saatlik dünya..!

Şaşırıyorum insanlığa, gün geçtikçe pervasızlaşan bu yaşama ayak uydurmaya çalıştırmak, bu yozlaşmanın içinde duygularımızın törpülene törpülene yok edilmesi kimseyi yormuyor mu benim kadar?

Benim nefesim daralırken bu sisli ve puslu havada, güneşimin etrafını uzunca, gri ve şuh sayılabilecek binalar kapatırken diğerleirnin gözleri aydınlığa hasret acımıyor mu hiç?

Hisler nerede kaldı? Dedikodu yapmak, olmayanı çekiştirmek bu kadar leziz geliyorken bir açın karnını doyurma isteği neden bu kadar itici sayılıyor ve bahanelerle paketlenip çöpe atılıyor?

-Bırak o dilencinin senden daha çok parası vardır diyorlar bazen..
Anlamıyorlar ki o parayı vermeye ihtiyacı olan bizim kalplerimiz, dilencinin ihtiyacı olmasa bile neye yarar? Bizim bu kadar vermeye ihtiyacımız varken..

-Hepsine nasıl yetişeceksin diyorlar bazen de,
Herkes yanındakine uzansa benim hepsine yetişmeme gerek kalmayacak ki?
Hem olsun siz bırakın yetişebildiklerim yeter bana..

Diyorum ya zaman ilerliyor, ben olduğum yerde kalıyorum..

Bir adım atmak isterken önümde ki yola, tökezleyip duruyorum.. Zira önümde ki yol eskidenmiş yerine çoktan merdivenler, kaldırımlar ve yeni binalar inşa edilmiş..