GERİ SAR ABİ..

Bazen insanın hayatında öyle deli anlar olur ki, insan kabuğuna sığamaz, nefes alamaz oluyor.
İşte o anlarda hiç bir teselli yetmiyor, hiç bir dua avutmuyor, hiç bir ümit ruhuna çöken gölgeyi ber taraf etmiyor!
Bu zamanlarda insan dil de bir temenni "keşke"ye tutunuyor, tespih çeker gibi, sayıklayıp duruyor "Ah keşkeleri"..

İşte o zamanlarda diyorum ki "keşke" bir film misali insana zamanı geri alabilme hakkı verilse, geçmişe varıp düzeltilebilecek bir hatanın dönümü için canımız istediğinde "Geri Sar abi" diyebilsek ve her şey tersten oynatılan bir film gibi geri dönse, ve biz yaptığımız bir anlık ama bir ömre pişmanlık koyan o "şey"i düzeltebilsek.

Deli demeyin bana, ben çok düşünürüm bunu, belki geçmişte çok hatam olduğu için, belki pişmanlıklarım içimi yaktığı için..
Belki de kaçırdığım fırsatları telafi edebilmek için..

Ama ne kadar istesem de, ne kadar dilesem de geçmişe dönemiyoruz ne yazık ki ve bu benim gibi insanlar için kaçınılmaz bir sızı oluyor..
Zira zaman salise salise ileriye akarken ben ve ben gibiler beyninde hep aynı anda aynı düşünce üzerine dona kalıyorlar..
Sanki zaman senden uzaklaşıyor, ama sen içinde yanan ateşin müsebbibi olan olayları tekrar tekrar kurup, şöyle olsa böyle olurdu, böyle olsa şöyle olurdu diye içinde bir kuruntu ile kemirip beynini, yiyip bitiriyorsun kendini. Keşke, keşke diyerek bitiremiyoruz bir türlü geçip giden o anı, aslında yaşanıp çoktan biten o acının üzerinden defalarca geçiyoruz..
Ne zaman düzelir bu ruh hali bilmem ama aslında her defasında bu "keşke"ler eşliğinde ruhumuzda daha derin yaralar açıyoruz..
Ve bir gün heybemizde biriken keşkeler sırtımızda bir kambur gibi yük oluyor bizlere, canımızı yakıyor..

Ruhum berzahta sıkıştı, arafta mahsur ve huzursuzluğa mahkum, çaresiz öylece kalakalmış gibi hissediyorum...


Şimdi o "keşke"lerle mücadele ederken, "Aff ALLAH'ım sen büyüksün!" demekten başka elimden bir şey gelmiyor..