Git Kendini Çok Sevdirmeden..

Belki bilirsiniz bu isimden bir kitap vardı..
Tuna Kiremitçi'ye ait bir kitaptı..
O ne derin bir cümle öyle, şahikalardan buz gibi bir rüzgâr esiyor ve ardından buğulu bir ses;
"Git! Git.. Kendini çok sevdirmeden" diye çığlık çığlığa kırık bir kalp eşliğinde nida ediyor.
Tasvirim size garip gelebilir ama inanın bana ben her duyduğum güzel cümlede hep bu tarz hayaller kurar ve
Bu tarz ütopyalarla beynimde o kelimelerin seslenişini duyarım.
Bu kitaba gelince ben hepsini bir anda okuyamamıştım, başlığı kadar içeriği ilk etapta cezbetmemişti zira beni.
Ama sonra kendimi zorlayıp tamamladığımda başlığın göz ardı edilemez hatrını da sayarsak okumaya değerdi gerçekten..
Bazen biraz çabuk sıkılgan oluveriyorum, sanırım bu kitapta da ilk başlarda öyle olmuştu.
Ama ne yalan söyleyeyim bu cümleyi yazan ben olmadığım için hep kıskanmışımdır..
Sadece bunu mu?
Hayır!
Esasında nerede güzel bir cümle görsem, nerede güzel bir kelime öbeğine denk gelsem, hele içerik bir de bana hitap ediyorsa kendimi o kitabın köşesinden fırlatıp atasım geliyor!
Öyle çok imreniyorum ki, adeta çimden fışkıran bir şevkle "Aman ALLAH'ım, bu bana ait olmalıydı" diyorum..
Deli miyim neyim bilmiyorum ama şu kadarını söyleyeyim tüm güzel cümlelere ve derin anlamlara aşığım ben..
Elimde değil efsunu gizemine yansıtan her cümle, her idrak ettirici ifade kendine hayran ediyor beni..
Tıpkı şuh bir kıyafetin altına giyilen platform topuklu, puantiyeli fiyonklu, esrarengiz derecede etkileyici renkli ayakkabılar gibi..
Erişilmez ama hükmedici..
Çekimine çeken..
Garip oldu bu yazı yaa !