SON SİGARA..! (12.Bölüm / Hikaye )

DİĞER BÖLÜMLERİ OKUMAK İÇİN TIKLAYINIZ..!

Hayat tevafuklarla dolu bir okyanus misali derindi. Zaman akıp geçiyor hiç ummadığımız anlarda hiç ummadığımız acı tatlı sürprizler sunuyordu bizlere. Oysa çok değil bundan üç dört ay önce biri gelip Deniz'e 'hayatın tamamen değişecek, bir insan tarafından sevilecek ve deli gibi seveceksin' dese kim inanırdı?

Ama şimdi öyleydi! Deniz, bu gece sevdiği adamın kollarında uyumuş ve güneşe gözlerini yine onun kokusu eşliğinde, kendisini sıkıca saran kolları arasında açmıştı.

Mutluydu, hem de hayatında hiç olmadığı kadar. Kesinlikle dünyanın en büyük mutluluğuydu bu, daha ötesi var mıydı? 

Sordu kendine kendine.

-"Daha ötesi olabilir mi ?"

Oysa daha saatler önce belki de hayatının en zor kararını vermek için kendisiyle mücadele ediyor ve bu gün ki mutluluğundan usulca ve sakince gitmeye çalışıyordu.

Deniz, kendi kendine gülümsedi, şimdi tabağında büyük bir iştahla yediği bu 'kek' olmasaydı belki de Bora, ona yetişemeden o kapıdan karanlık ve loş bir kadere doğru çekip gidecek ve büyük kederler denizinde limansız ve sahipsiz bir yaşam mücadelesi verecekti.

Bunu düşünürken içi ürperdi Deniz'in, düşüncesi bile canını yakmıştı. Eli istemeden karnına gitti.

Evet yanında bir hediye olacaktı ama yine de o hediyeye her baktığında hem büyük bir mutluluk ve teselli bulacak hem de tarifsiz acılar yaşayacaktı.

Ama  Deniz'in çok sevdiği rabbi, her karanlığın sonunda olduğu gibi onunda şafağını söktürmüş, mutluluk güneşini dünyasına doğurmuştu.

Bundan sonra her ne olursa olsun her ne yaşarsa yaşasın sevdiği adam yanında olacaktı ve bunu bilmek dünyanın tüm kötülüklerine bedeldi Deniz için.

Deniz, farkında olmadığı şükür gözyaşları içinde derin düşüncelere dalmışken telefon çaldı. Telefonu alıp ekrana baktığında gözyaşlarının aktığı 'deniz gözlerinin' içi güldü, daha gideli beş dakika olmamıştı ama Bora dayanamamış arıyordu.

Deniz, kendi kendine "Canım sevgilim benim." dedi ve telefonu açtı.

...

Bu gün yaz başka bir güzel vurmuştu sahile, güneş başka bir parlıyordu gök yüzünde. Çiçeklerin rengi daha parlak, kuşların cıvıltıları daha netti.

Hayat denen zaman meftunu demek böyle güzel ve lezzetli olabiliyordu. Bora, öylesine mutluydu ki, sahilde kayalara çarpan her dalga, sanki her defasında yüreğindeki limana beyaz köpükler bırakıyor ve onu böylesine coşturuyordu.

Hayat artık bambaşkaydı, hem güzeller güzeli bir sevdiği, hemde hiç ummadığı anda sevdiğinden hediye bir çocuğu olmuştu.

Kulağa acayip ve imkansız geliyordu ama olmuştu.

Bora, büyük bir sevinçle evden çıkar çıkmaz annesini aradı ve olan biteni anlattıktan sonra en kısa zamanda Deniz'le evlenip yuva kurmak istediğini söyledi. Annesi Bora'nın tahmin ettiği gibi sevinçten havalara uçmuş ve en yakın zamanda kardeşini de alarak yanlarına geleceğini ve hazırlıklara başlayacaklarını söylemişti.

Bora, mutluluktan havalara uçuyordu, artık tek bir pürüz vardı o da durumu babasına anlatmak. Bununla nasıl baş edeceğini bilmiyordu ama artık hiç bir şey umurunda değildi ve babasının vereceği tepkiden korkmuyordu.

Hem güzel karısını özlemişti Bora, hem de annesine verdiği haberi anlatmak için heyecan duyuyordu.

Çok çalmadan açtı Deniz telefonu;

-"Efendim canım." dedi şen şakrak bir sesle.

Bora, Deniz'in sesini duyduğundan yine, yeniden aşık olduğunu düşündü.

-"Deniz'im, nasılsın canım?" dedi.

Deniz'in heyecandan elleri titriyordu. Hala inanamıyordu Bora ile birlikte olduklarına.

-"Seni özlemek dışında iyiyim." diye cevap verdi.

-"Ben de seni özledim birtanem, sana bir haberim var, umarım mutlu olursun." dedi Bora, içi içine sığmıyordu.

Sonra annesi ile aralarında geçen konuşmayı ve yakında düğün için geleceklerini anlattı. Deniz, çok mutlu olmuştu.

Demek yakında Bora ile resmen evleneceklerdi. Dünya artık onundu...

(Devam Edecek)