30 Ocak 2018 Salı

Özlem..



Uzun zamandır içimde adını koyamadığım bir geçmiş özlemi var..
Her gün aklımın bir köşesinde teknolojinin gudubetinden uzak insanları, yemekleri, sokakları, oyunları masum 90'lı yıllar düşüyor içime.
Öyle böyle bir özlem değil, resmen yakıyor içimi..
Çocukluğumu özlüyorum..
Aslında fark ettim ki özlediğim şey teknolojiden uzak ve arınmış bir yaşam..
Özlediğim şey masumiyet, saflık, temiz kalplilik, yardımseverlik, huzur sokakları, mertlik...
Neden hep eskide kalmış gibi hissediyorum bu duyguları..
Geçmişe olan özlemim büyüdükçe geleceğe olan kaygılarım da büyüyor..
Gittikçe daha da mutsuzlaşıyorum ve tabi ki umutsuzluk içime daha da bir çöküyor..
Depresyon denilen dipsiz kuyular da mıyım?
Duygularımın daha doğrusu duygusuzluklarımın adını koyamıyorum bir türlü..
Dehşet bir özlem ve huysuz bir korku var sadece..
Ne yapacağımı bilmiyorum, ne yapmalıyım bilmiyorum..
Sadece korkuyorum..





Nursalkımın..