Ne hoştur hayal kurmak..
Bende ise daha bir hoştur..
Hayal dünyasında yaşamayı çok severim, belki de hayatın bu kasvetine katlanabiliyor olmam ondan..
Düşünsenize bu kadar kötülüğün olduğu bir dünyada hala umut edip yaşabiliyorsak bu hayal edebildiğimiz içindir..
Ben hayallarimle gerçeği karıştırırım çoğu zaman.
Hüzünlerimde geceleri gündüz, gündüzleri de gece olarak yaşamayı huy edinirim kendime..
Derim ki; " sabret bu bir rüya ve başını yastığa koyduğunda başlayacak tatlı gerçekler.."
Hissettiğim yorgunluk ve yoksunluk, baktım ki hayallerimi de tüketiyor..
Ne garip bir ruhtur insan..
Gerek okurken, gerek izlerken dokunduğum her mutlu sonlu hikaye bana hüzün veriyor..
Kendi mutsuzluğumun derinliğini hatırlıyorum..
Hayallerimde ki başrol oyuncusu olarak artık sahtesini hayal dünyamda kurgulamaktan yoruldum..
Hayallerden ve hayatlardan yoruldum...
Kalbimin ritimsizliğinden, heycansızlıktan yoruldum..
En zoru da her sabah mutlu bir hayalden mutsuz bir dünyaya uyanmaktan yoruldum..
:(
kendimize ait hayallerimizin olması yaşam gereği. umudumuz olduğu sürece yaşıyoruz bence. ama hayallerimize rağmen mutsuz ve acımasız bir dünyaya uyanmak en kötüsü..
YanıtlaSilbenimde yıllarca sürdürdüğüm hayallerim var, yalnız kalmayı çok severim o yüzden, ama dediğin gibi uyanmak çok acı...
YanıtlaSil