Bekle Geçecek..

Korkuyordu..
Ürkek bakışlarında hep aynı perişanlık..
-"Yine kaybeder miyim?" diye sordu kendine..
Aslında biliyordu korktuğu onu kaybetmek değil yalnız kalmaktı..
Hesapsız ve kimsesiz kalmaktı..
Güldü kendi kendine, buruk bir tat bırakmıştı bu tebessüm dudaklarında..
-"Ne kadar acı değil mi.." diye söylenmeye, kendine sormaya devam etti..
Evet çok acıydı, etrafında ki kalabalığa rağmen bir yığıntıya muhtaç olması..
Kendisini sevmeyen bir yüreğe böyle teslim olması sadece kendi suçu muydu?
Yoksa içinde bulunduğu kuru kalabalık mıydı onu bu pervasız acizliğe iten..

Cevap belliydi, belki ama..
Beyninde ki düşünceleri susturmayı denedi,
Bu soruları durmaksızın sorup durmak, düşünüp kurmak kendini acıtmaktan öteye gitmiyordu..
Ne yapmalıydı, biliyordu..
Biraz canı yanacaktı ama yapmaktan başka ne çare vardı ki zaten?
Bir avuç zaman aldı sonra, sol yanından gömleğini kaldırıp kalbinin kırık parçalarına sürdü..

-"Bekle.." Dedi, yine kendiyle konuşmuştu..
-"Bekle, geçecek.."