Susmuyor içim..
Bir şarkı çalıyor ve gözlerime hücum ediyor buğular..
Yutkunurken hayaller takılıyor kursağıma..
Savruluyorum anılar penceresinden, sarsılıyorum iliklerime kadar..
Keşkeler adeta intikam almak istercesine vuruyor can damarımdan..
Ellerim üşüyor, ateş basıyor yüreğimi!
Mazi acımasızca sayıp sövüyor sanki hiç durmadan..
Nasıl diyorum, neden diyorum, niçin diyorum..
Soruyorum avuçlarımda biriken tüm kelimelerle..
Ama bir türlü verecek cevap bulamıyorum..
Kaç yıl geçti, kaç hece yitip gitti bilmiyorum..
Kaç kalem tükendi, kaç bahar soldu?
Bilmiyorum..
Bildiğim tek şey içimde ki şu deli özlemi tüketemiyorum..
Acıyanlarımı avutamıyorum..
Yoruldum..
Ah o keşkeler yok mu?:( Sırf o keşkeler bana şu andaki diziyi yazdırttı. Evet çıkış noktası keşkelerdi. İnsanların keşkeleri, pişmanlıkları....maalesef hayat gerçekte ikinci şans vermiyor o yüzden zamanında doğru karar vermek zorundayız. Eline sağlık...:)
YanıtlaSilMerhabalar.
YanıtlaSilCanımıza okuyan şu keşkelerden bir kurtulabilsek, belki her şey düzelmeyecek ama; her şeyden önemlisi, kabullenmek gibi bir teslimiyetin bize sunduğu gerçekleri kabullenmeyi öğreneceğiz. Giderilmeyen özlemleri tüketmek ne mümkündür!.. İçimizde kopan deli fırtınaların sesini dışarıya duyuramadığımız müddetçe, içimizin susmayacağını anlatan bu güzel ve anlamlı şiiri bizlerle paylaşan kalemi ve yüreği kutlar, sağlık ve mutluluklar dilerim.
Selam ve dualarımla.
Evet aslında hiç bir zaman Keşke dememek lazım.. Güzel yorumunuz için teşekkürler.
SilNe güzel kelimeler bunlar böyle...
YanıtlaSilTeşekkür ederim..
Sil